غذاخوردن رادوین جون

خوشبختانه از پایان شش ماهگی رادوین داره غذا میخوره،اونم چجوری سوپش رو هزار بار با انواع و اقسام میکسر و بلندر میکس کنم و ازهزار تا انواع و اقسام صافی رد میکنم تا توش کوچکترین ذره قابل رویتی نباشه و بعد این محلول گرانبها رو بریزم تو تنها شیشه ای که حاضره ازش این مایع رو بمکه و هزار بار سر شیشه تنگ و گشاد و ریزو درشت عوض کنم و به هزار و یک کلک و فیلم و ادا و اصول به زور و زحمت بتونم 30 سی سی از این مایع رو بهش بخورونم... یه کابوس دردناک و کشدار در طی شبانه روز برای رسوندن یه ذره غذا به بدن گل پسرم و بعد هم بعد از همه این ها به کوچکترین بهانه و دلیل و حرکتی اقا پسر عوق بزنه و دلم خون بشه... کلـــــــــــــــی لباس و پیش بند و زمین و زمان و لباسای من و سر و کله و گردن و دست و پاش سوپی و چرب و چیل میشه انقدر که حد اقل حتی با سرعت کاری بالا نیم ساعت تا یک ساعت بعدش بشور و بساب لازمه و حتی خودش رو باید کامل ببریم حمام

ولی...الان دقیقا از روزی که رفته تو هشت ماه براحتی غذا میخوره

خدایا یعنی این کابوس تمام شد؟ خدا کنه که تمام شده باشه و پسرم به همین نحو به غذا خوردنش ادامه بده و کمی وضعیت بهتر بشه.

یه روز که واقعا از سختی غذا خوروندن به رادوین مستاصل شده بودم واقعا رسما گریه کردم... کلی سرش داد زدم...اونم کلی گریه کرد و از خدا خواستم زودتر پسرم رو از این رنج نجات بده و کاریش کنه که من دیگه عاصی بشم از خوردنش، از اینکه اون غذا بخواد و لذت ببره از غذا خوردنش نه اینکه ضجر بکشه همش... و خدای مهربونم صدای من رو چه خوب شنید. ممنونم خدا جون...